H Mαρία μοιάζει μπερδεμένη. Δεν ήταν που δεν αγαπούσε τον Κώστα, αλλά να...είχε την αίσθηση πως κάτι μπήκε ξαφνικά ανάμεσά τους. Κι αυτό ήταν που δεν μπορούσε να εξηγήσει ... Η αγάπη δεν είναι ρούχο για να το βγάλεις και να το πετάξεις! Αν κάποτε σ\' αγγίξει σε χαράξει ανεξίτηλα. Και μπορεί η χαρακιά να \'ναι βαθιά και να μη σβήσει ως το θάνατό σου. Μπορεί όμως να γίνει πληγή που πρέπει να κλείσει ή το χειρότερο να γίνει μίσος που πρέπει να σιγάσει, ποτέ όμως δε χάνεται έτσι κι αλλιώς. Κι ο Κώστας για τη Μαρία μέχρι πριν από λίγο ήταν το παν... Πριν πότε δηλαδή; Πριν από το θάνατο του Αγγελόπουλου. Και τότε τι έγινε και μπήκε ανάμεσά τους μια "σκιά" που κλόνισε αυτή τη βεβαιότητα; Τι έγινε τη νύχτα που πέθανε ο Διευθυντής; Η Μαρία βάζει τα χέρια της μπροστά στα μάτια, σαν να ήθελε να μη βλέπει και βγαίνει απ\' το γραφείο. Κι αυτό που απομένει είναι ένας διάχυτος θυμός για κάτι το αόρατο, το απροσδιόριστο, που μπήκε ανάμεσα σ\' αυτούς τους ανθρώπους που πριν μερικές μέρες είχαν τη βεβαιότητα πως είχαν αγαπηθεί πριν ακόμη γεννηθούνε...